Basisschool, middelbare school, de Vrije Universiteit, Jan van Kampen vond er eigenlijk allemaal geen klap aan. Ondanks dat hij op de VU deed waar zijn interesse lag: computerwetenschappen, en ondanks dat hij met opvallende eindprojecten slaagde, nergens voelde hij zich echt op z’n plek. Totdat hij op de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten belandde. Hèhè, eindelijk gelijkgestemden om zich heen. Mensen die graag sámen iets maken. Omdat ze weten dat ze elkaar verrijken, omdat ze ervaren dat het proces belangrijker is dan het resultaat of uiterlijk vertoon, én omdat ze alle vrijheid krijgen om te experimenteren.
Kijk, zó krijg je leerlingen mee, op díe manier neem je ze serieus, en dát is de wijze waarop je tot originele resultaten komt. Reken maar dat Jan die werkwijze mee uw klas in neemt. En reken maar dat Jan iedereen overtuigt van de waarde van ‘vrij laten’. Onderschat die kinderen nou toch niet zo. Natuurlijk, er zijn een paar regeltjes, de boel moet veilig en het resultaat moet functioneel zijn, maar daartussen mag alles. Begrijp, onderzoek, ontwerp, maak en presenteer, dat is de methode waarmee je alles kan maken wat je maar bedenkt. Perfectie komt later wel. Andere mindset hè, maar wat een eyeopener!
